ışığı açmak için düğmeye uzandı genç adam.
dışarının karanlığına alışmış gözlerini kamaştırdı florasan.
vazgeçti.bir mum yaktı.
aynanın karşısına geçti genç adam.
dudağındaki alev kırmızısı ruju sildi elinin tersiyle.
rimelleri bulaşmış yanaklarına…
başındaki kıvırcık peruk çatmasını çıkardı.
sıra takma kirpiklerine gelince durdu.
sadece seyretmeye başladı.
geceyle gündüzün farkını gördü aynadaki görüntüsünde genç adam.
ne gece özgürdü ne gündüz…
ne gece kendiydi ne gündüz…
hayata bir yanlış olarak gelmiş,nadir doğrulardan biriydi oysa.
çırılçıplak kalması,
üşümesi için yetti üzerindeki saten elbisenin bileklerine düşmesi.
nede olsa iki cansız ip askıydı onu bedeni üzerinde tutan.
giymekte zordu çıkarmakta…
yaşama girmekte zordu,yaşamdan çıkmakta…
hayal meyal hatırladığı insan yüzlerinden mi,kirli içkilerden mi bilinmez,
midesine giren sinir bozucu bulantı hissiyle banyoya koştu.
sayısız hüzün,sayısız gerçek,sayısız yalan kustu oje döktüğü lavaboya.
sayısız kin,sayısız özlem,sayısız hayal koptu ruhundan.
kelimelerin boğazına attığı düğümlerden kustu birazda.
azda olsa söndü içindeki kara yangın.üşüdüğünü farketti.
küflü banyo tavanından sızan sular sırtına damladıkça tekrar tekrar ürperdi.
gözleri üzerine attığı mavi farlar,ellerine bulaşmış…
allık pudra beceriksizce maskelemeye çalışmıştı yüzünü.
banyo dolabını açtı.birkaç ilaç kutusu çıkardı.avcuna döktü tüm hapları.
bu kadar kolaydı herşeye son vermek.
uzun uzun baktı haplara…olduğu yere çöktü.
soğuk mermer,çıplak vücudunu titretirken,ağlamaya başladı.zavallı,sessiz.
bu gecede yapamamıştı…
bu gecede bitiyordu…
banyonun karanlık duvarları aydınlanana kadar öylece durdu.sonra kalktı,
tekrar güneş ve tekrar sabah…
mumu söndürmek için üfledi genç adam.
aynanın karşısına geçti,yüzünü yıkadı.takım elbiselerini giydi.kravatını taktı.
işe gitmeye hazırdı,kapı önünde bekleyen arabasına bindi.
akşam bastırana kadar tutsaktı şimdi.
okumuş büyük adam olmuştu genç adam…
geceye kadar ”adam”dı şimdi.
Y O R U M Y A Z A R M I S I NIZ
dışarının karanlığına alışmış gözlerini kamaştırdı florasan.
vazgeçti.bir mum yaktı.
aynanın karşısına geçti genç adam.
dudağındaki alev kırmızısı ruju sildi elinin tersiyle.
rimelleri bulaşmış yanaklarına…
başındaki kıvırcık peruk çatmasını çıkardı.
sıra takma kirpiklerine gelince durdu.
sadece seyretmeye başladı.
geceyle gündüzün farkını gördü aynadaki görüntüsünde genç adam.
ne gece özgürdü ne gündüz…
ne gece kendiydi ne gündüz…
hayata bir yanlış olarak gelmiş,nadir doğrulardan biriydi oysa.
çırılçıplak kalması,
üşümesi için yetti üzerindeki saten elbisenin bileklerine düşmesi.
nede olsa iki cansız ip askıydı onu bedeni üzerinde tutan.
giymekte zordu çıkarmakta…
yaşama girmekte zordu,yaşamdan çıkmakta…
hayal meyal hatırladığı insan yüzlerinden mi,kirli içkilerden mi bilinmez,
midesine giren sinir bozucu bulantı hissiyle banyoya koştu.
sayısız hüzün,sayısız gerçek,sayısız yalan kustu oje döktüğü lavaboya.
sayısız kin,sayısız özlem,sayısız hayal koptu ruhundan.
kelimelerin boğazına attığı düğümlerden kustu birazda.
azda olsa söndü içindeki kara yangın.üşüdüğünü farketti.
küflü banyo tavanından sızan sular sırtına damladıkça tekrar tekrar ürperdi.
gözleri üzerine attığı mavi farlar,ellerine bulaşmış…
allık pudra beceriksizce maskelemeye çalışmıştı yüzünü.
banyo dolabını açtı.birkaç ilaç kutusu çıkardı.avcuna döktü tüm hapları.
bu kadar kolaydı herşeye son vermek.
uzun uzun baktı haplara…olduğu yere çöktü.
soğuk mermer,çıplak vücudunu titretirken,ağlamaya başladı.zavallı,sessiz.
bu gecede yapamamıştı…
bu gecede bitiyordu…
banyonun karanlık duvarları aydınlanana kadar öylece durdu.sonra kalktı,
tekrar güneş ve tekrar sabah…
mumu söndürmek için üfledi genç adam.
aynanın karşısına geçti,yüzünü yıkadı.takım elbiselerini giydi.kravatını taktı.
işe gitmeye hazırdı,kapı önünde bekleyen arabasına bindi.
akşam bastırana kadar tutsaktı şimdi.
okumuş büyük adam olmuştu genç adam…
geceye kadar ”adam”dı şimdi.
Y O R U M Y A Z A R M I S I NIZ
