benim çocukluğum babasız annesiz geçti yıllar içinde anneme kavuşsam da ayrılıklar hep oldu hayatım da zor çetin ceviz bir hayat yaşadım yaşıyorum bilmiyorum belki her kes böyledir ama ben yoktan var oldum hiç bir zaman hakkım olmayanı almadım beleşe konmak gibi bir düşüncem olmadı vicdanımla hareket ettim doğru bildiğimi yapmaya çalıştım zaman içinde hatalarımı gördüm
hayatta ilk defa bir adama güvendim hiç kimseye soramadıkları mı ona sordum ondan akıl aldım ve o ne söyledi ise doğru çıktı şimdi o adam bu dünyayı terk etti
kim mi o adam tuz tanem diye bağrıma yazdığım hayatın sonu na kadar birlikte olmak istediğim adımı verdiğim hayat arkadaşımın babası toplum da kayın peder denilen kişi
ama o bana hiç damat gözü ile bakmadı ilk günlerde bile oğlum dedi oda benle paylaştı zaman zaman dertlerini beraber çok konuştuk baş başa avda arabada rakı sofrasında içimizi çok rahat döktük bir birimize nadiren tebessümümle bakardık bir birimize onun gülüş şekliydi bu az konuşurdu toplum içinde genelde
ortak yanımız çoktu tuttuğumuz kara kartaldan içtiğimiz rakıdan avcılıktan araba bilgimizden siyah beyaz kıyafetlerimize kadar çoktu ortak yanımız
hastalandığında elimden geldiğinde ne hastanede ne evde onu yalnız bırakmadım oda benim onun yanında olmamdan huzur buluyor bir hali vardı ilk ameliyatından sonra bana ihtiyacı olduğunda çağırması bana güvenmesi mest ediyordu beni
BABAM BABAM diye dört elle sarılıyordum ona tabi ki kendi oğlu kızı eşi etrafında dört dönüyorlar pervane oluyorlardı ama bende o pervanenin içinde yer alıyordum ve gururla baba diyordum
BABAM ne güzel kelime imiş bu Allah'ım
şimdi hayatıma anlam veren başta babam ve ailesi için hazırladığım bir sunumu izlemenizi istiyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder