soğuk

Bugün pek de iyi hissetmiyorum kendimi.Üşüyorum ama hava soğuk olduğundan değil.Bazen tüm umudumu bir tek şeye bağlıyorum.Hayaller kuruyorum üzerine, yıkılmayacak gibi ama öyle olmuyor işte bir zaman sonra nedensiz bir ümitsizlik, üstelik aynı hayaller üzerine.Yavaş yavaş beni ayakta tutan şeyleri yitirdiğimi hissediyorum.Neden bu kadar zor? Savaşmak gücüm yok mu benim?Bir hafta önce inançla sarıldığım idealler, bir hafta sonra yokmuş gibi.Zihnimin şizofrenik sancıları hayallerim.Umud bu hastalığı yok etmez sadece sakinleştirir sanıyordum ama giderek dozu azaltıyorum yoksa bağımlılıktan ölecekmiş gibiyim.Korkularımı da yoketmiyor üstelik,üstlerini örtüyor sadece ince beyaz bir örtüyle ki dikkatle baksam yine altındakiler gözükecek.Kafamı çeviriyorum … Yolculuklara çıkmayı istiyorum o yüzden zamansız.Plan yapmak yordu beni. Olmuyor işte.Neyi çok istersem hep arkamda bıraktım.Ne kaldı ki geriye? O yüzden planlanmamış bir yolun yolcusu olmak istiyorum.Hem imkansız da değil .Cam kenarında, yanımdaki yolcunun açacağı muhabbetten kaçmak için belki, gözüm hep uzağı gözlüyor.Baktığım yeri görmüyorum da üstelik.Geçtiğim yollar güzel, yeşili ayrı yeşil,mavisi ayrı mavi ama içimde yine o grimsi buluttan bir boşluk.Ne yer kapladığınısöyleyebilirim, ne de varlığını inkar edebilirim.Özkütlesi yok diye hiç kabul edebilir miyiz sevgiyi?En çok dokunarak varlığını kanıtlayamadığımız şeyler içimize dokunur, yakar.İşte içimdeki boşluk bu kadar dokunması imkansız ve bu kadar gerçek.Nasıl anlatılır ki, Bazı gün yaşamak büyük bir keyifken bazı gün bir zorunluluğa dönüşüyor.Gün sayarak ömür yaşanır mı? Ben öyle yaşıyorum bazen. Önce dakikaları sayıyorum,sonra saatleri ve sonra günleri.Gün sonunda günün bittiğine seviniyorum. “Bu günü de atlattık” !Neyi atlattım ki? Hiçbir şey atlattığım yok.Ömrümden bir günü harcıyorum sadece. Bunu biliyorum ama değiştiremiyorum. “Nasıl değiştireceğim ki?”Bir tarafta sahip olduklarımı korumam gerekiyor dürtüsü. Bir tarafta bırakıp gitmenin meraklı heyecanı. Gitsem diyorum bazen herşeyi bırakıp geride. Kim ne söyler, ne düşünürse düşünsün. Öyle çok ağır yükle de değil.Ki en büyük yükü zaten sırtımızda değil zihnimizde taşırız. Zihnimdekileri atıp kenara, sırtta bir çanta,elimde bir harita içimde bir merak duygusuyla.Çıksam diyorum yola.Kim bilir belki bir gün